Ama gittim. Burada haber kanallarında gördüğüm o görüntülere tanık oldum. Bir gazeteci olarak hayat boyu unutamayacağım her saniyesini aklımda olan, en acı haftalardan birini orada, deprem bölgesinde geride bıraktım. O kadar ifade etmesi zor anılarım oldu ki bazen kelimeler kifayetsiz kalır. Yetmedi. Aracımızla bölgeye götürdüğümüz yardım malzemeleri olduğu için aracımızın ön koltuğunda kıvırıp, -10 dereceyi bulan soğukta uyumaya çalışmak, enkazlarda cesetlerinin çıkartılmasını bekleyenler, yaşadıklarına şükreden insanlar, çaresizlik, gelecek kaygısı ve gözyaşları. Tüm bunları günlük yazdığım defterim olsa ve de bunları yazmaya kalksam o günlük yetmezdi ama durum böyleydi. Size şimdi deprem bölgesinde yaşadıklarımı tanık olduklarım, biriktirdiğim hikayelerimi paylaşmak istiyorum.   Mesleki olarak büyük tercübe olan yaşanmış tanıklık edilmiş o hikayeleri... 13 Şubat Pazartesi günü itibariyle Sakarya'dan Hatay'a doğru meslek büyüğüm Zafer Tokuş ile birlikte yola çıktık. Afet bölgesine giderken beklediğim şeyler televizyonlardan ya da haberlerde okuduklarımdan daha fazlası değildi.  Ancak özellikle Adana'yı geçerek İskenderun'a yaklaştığımda her bir kilometrede şaşırmaktan kendimi alamadım. Rotamızı Sakaryaspor ve Tatangalar'ın organize olduğu Hatay/Kırıkhan bölgesi olarak belirledik. Öncesinde Hatay, Aktepe köyünde bir ziyarette bulunduk. Yöre halkıyla sohbet ettiğimizde çaresizliği biraz daha yakından gözlemledik. O sırada asker ve vatandaş arasındaki gerilim bize yine şaşırtan bir başka durum oldu. Orada bir süre geçirip Kırıkhan'a Tatangalar'ın yardım toplama merkezine doğru yola çıktığımızda ise yine başka bir kaos bizleri bekliyordu. Kırıkhan'ın merkezine girdiğimizde sağlam hiç bir yapının olmaması, deprem sebebiyle her yerin enkaz haline gelmesi beni dehşete düşürdü. 99 depremini her ne kadar hatırlıyor olsam da bu kadar canlı anılarla gözüme gelmedi. Gerçekten insan çaresizliği ve korkuyu sessiz bir şekilde içinde bir yerde hissediyor. Kırıkhan'da yardım toplama merkezine geldiğimizde ise iki ayrı duyguyu yaşıyorsunuz. Birincisi bir grup insanın hiç bir çıkar gözetmeden, yardıma muhtaç insanlara yardımcı olma mücadelesi sizleri mutlu ediyor. İkinci duygu ise sevdiklerini, evini ve yurdunu kaybetmiş çaresiz insanların hayatta kalmış ama çaresizliğinin üzüntüsü... İki gün Hatay/Kırıkhan'da geçirdik. Gerçekten çok değerli insanlarla da tanıştım. Herkesin ismini tek tek yazarak unuttuğum insanlara haksızlık yapmak istemiyorum. Ama birine bir parantez açmak istiyorum. Depremzede kardeşimiz Mehmet ile yardım toplama merkezinde tanıştık. Sabah gelip, akşam geç saatlere kadar gönüllü çalışıyordu. Bir gün kendisini eve bırakırken ailesini tanıma fırsatımda oldu. Gerçekten depremin yıkıp geçtiği bir yerde insanın yüzünü gülümseten enerjileri ve temiz kalpleri yaşadığım en önemli tecrübelerden biriydi. Kalbi temiz kardeşimle bir gün yine karşılaşacağız. Bu sefer güzel hikayelerimizi biriktireceğiz inşallah. Hatay'da geçen iki günün ardından Kahramanmaraş'a geçtik. Sürekli canlı yayınlar ve haberler sebebiyle hareket halinde bir hafta oldu. Sakaryalıların aktif olarak yer aldığı yardım merkezleri, aş evleri ve organize olduğu noktaları ziyaret ettik. Kahramanmaraş'ta depremde yıkılan Kayabaşı Mahallesi´ndeki Atabey Apartmanı'nın enkazından 248'inci saatte çıkartılan 17 yaşındaki Aleyna Ölmez'i hayata bağlayan arama- kurtarma ekibiyle bir araya geldik. 17 yaşındaki bir gencin hayata geri dönmesinde büyük rol oynayan o ekipler canlı yayın ve röportaj gerçekleştirdik. Yüzlerdeki o mutluluk ve sevinç gerçekten tarif edilmesi zor duygulardı. Ziyaretlerimizde Adıyaman ve Malatya'da yer aldı. Oralarda da yakınlarını kaybeden, enkaz altında 'Geçmişini' bırakmak zorunda kalan insanlarla tanıştık. Allah hepsine güç kuvvet versin. Deprem bölgesiyle ilgili olarak tavsiye vermem gerekirse lütfen şu ana kadar yaptığımız yardımları yeterli olarak görmeyelim. Yetkili kurum ve kuruluşların ihtiyaç listelerini takip ederek Kahramanmaraş, Kilis, Diyarbakır, Adana, Osmaniye, Şanlıurfa, Adıyaman, Gaziantep, Malatya ve Hatay'da depremzedelere elimizi uzatmaya devam edelim. Ben şunu da özellikle belirtmek istiyorum. Yaklaşık bir hafta o bölgede olmamıza rağmen biz yola çıkarken bütün hazırlıklarımızı yaparak çıktık. Orada her ne kadar bizlerde zorluk yaşamış olsak da tüm hazırlıklarımız vardı. Depremzeler gibi hazırlıksız yakalanmadık. Montumuz, botumuz, yemeğimiz, suyumuz vardı. Ancak hala bir çok kişinin bu imkanlardan mahrum olduğunu unutmayalım. Yazının sonunu benim için çok anlamlı bir durumla bitireceğim. İlk günden itibaren bölgede aktif olarak görev alan Tatangalar'ın duvara yazdıkları bir yazı. Mustafa Kemal Atatürk'ün 'Hatay benim şahsi meselemdir' sözüne referans olarak Tatangalar 'Hatay artık bizimde şahsi meselemizdir' paylaşımını yaptı. Deprem bölgesinde emeği geçen, çabalayan, insanlara yardımcı olmak adına mücadele eden herkese insanlık adına teşekkür ediyorum..